Prangalı Çınarlar Kadar Olamadık

deli esiyor rüzgâr
bahar aşkının sarhoşluğunda
tozutmuş ağaçlar
kapanmaz mesafeleri
yel sırtında aşıp
sevişiyorlar
ayaklarında müebbet prangalar

er yönleri
her zamankinden sert
en dik konumunda kalın gövdeleri
onurlu güvenli güçlü ve mert
saçıyorlar tohumları
bekleyen dişi çiçeklere
cömert

dişilikleriyse kıpır kıpır
titreşmede taze sürgünlerde
işvelerde
aşka aç
gelecek her tohuma açık
kıvranmalarda ki tek tek
rahman ve rahim
parlak yeşil ve titrek
tepeden tırnağa istek

kökleri kılsa da sabit
dallar uzuyor
sarılıyor savruluyor şiddetle
içgüdülerinin itkisiyle pür ümit
özsuları fışkıracakmışçasına uçlarından
doğa fısıldamakta rüzgârda dillenen sesiyle
git bekliyor çiçekler seni haydi git git

deli esmede bahar rüzgârı
delirtmede prangalı âşıkları
ve kahrederek
ayaklarına rağmen aşamayıp mesafeleri
aşkı uzaktan sanal yaşayanları

deli ki rüzgâr ne deli
bir eli
ağaçlara aşk iksiri sunarken
kulağıma uzak bir şarkı taşıyor öbür eli

fikrimden geceler yatabilmirem
bu fikri başımdan atabilmirem
ayrılık ayrılık aman ayrılık
her bir dertten olar yaman ayrılık

düşünüyorum da sevgili felis
sen ankara’larda dişi çiçekler gibi pırnakıl his
ben buralarda hapis

oysa rüzgâr müsait
ve bahar

her ne kadar sanal manal
bir masal
çerçevesinde başlasa da
filiz vermiş bir aşkımız da var

ve biz sözde akıllı
yetenekli hareketli
ve sözde donatılı bilgiyle
becerikli insanlar
şu toprağa prangalı çınarlar kadar
olamadık

ne sen gelebildin bana
tüm güzelliklerini kuşanıp dişi
sevecen müşfik ve sevgiye aç

ne ben sana
ki hepsine o güzelliklerin
ekmek kadar su kadar hava kadar
ve hatta daha mahkûm
ve daha muhtaç

(mayıs ’06)