Prangalı bir Kalp Şiiri - Selimtan Gölemen

Vurmuştum bu cayır cayır ateşi zincirlere,
Susturmuştum sefil yüreğimi, kanlı ellerle.
Bir minare kadar dik ve gururluydum ben,
Ama onu gördüğümde hatırladım hislerimi.

Kaybetmiştim beni insan yapan her şeyi,
Duygularımı, güdülerimi, hatta hislerimi.
Bir kale, yaşantım ve yalanlarımla örülmüş
Arkasında durduğum her fikrime bir tezat.

Kalbimde karanlık sürmüştü hep saltanat,
Kurtulabilmek için geçmemişti elime fırsat.
Gecenin kalbinde parladığında bu yıldırım
Artık aynaya bakınca görüyordum şeytanı.

Gelgitlerle beni gizleyen surlarımı aşındırdı,
İnsani duygular, hatırladım içindeki insanlığı.
Hatırlıyorum göğsümde atıyor olan hisleri.
Gecemi gün edebilen tek şeyin o olduğunu.

Öyleyse benim de bir kalbim vardır.
Bir kalp mi?..
Sevebilen bir kalp...
Atabilen bir kalp...
Ağlayabilen bir kalp...
Yanabilen bir kalp...
Kanayabilen bir kalp...
Bencil bir kalp...
Zincirlenmiş bir kalp.