Prangalarım Şiiri - Hdeniz Hatipoglu

Acımasızlık bu kendine
Dün gibi olanların ardına sığındığın
Dolanmış ayaklarına prangalar
Kayboldu, hayal kurduğun umutların…

Acıyor bileklerim, ellerim tutmuyor
Yüreğim üşüyor bak
Kendi ekseninde dönüyor düşüncelerim
Sana isyan ediyor…

Eziyet mi, kendine ben gibi
Ona değil de bana öylemi!
Ki ben senin yalnızlığınım
Senin bırakmadığın
Vefalı dostunum üstelik
Nedendir bu acımasızlığın
Küsmelerin niye…

Üşüyor bedenim bu sıcakta
Ayaklarımın altından kayıyor her şey
İhtimaller arasında sıkışan benliğim
Yabancı bu serzeniş
Herkes yabancı..

İnleyen nağmeler kıvamında
Zor günlere bu haykırış

Puslu bir havada görmüştüm, seni sevgili
Gülen gözlerine hayran
Dalmıştım engin sulara
Yalnız seni düşünmüştüm ben
Dünya kimin umurundaydı batan batsındı o zaman…

Ne dünün hesabını yapmıştım, ne de anların
Sadece seni sevmekle meşguldü yüreğim
Sen anlayamadın ki beni
Anlatamadım kendimi…

Gider mi bilmem bu kara bulutlarım
Savurur mu dersin, alır mı üstünden
Bu yağmurlar.
Durur mu bulanık sular,
Ne dersin?

Sen derdin bırak ne varsa içinde
Alsın toprak derdini
Gülüşün bahar gibi değsin omzuma
Tut ellerimi sımsıkı düşürme beni….

Güldüm hayalinle oynayarak
Kurtulmadan daha prangalarından
Hüznüm dağıldı,
Zeytin gözlerin gelince aklıma
Tebessüm ettim uçan kuşa
Çiçekler bile daha bir başka…

Düşünmeden yapamıyorum bu günler
Aklıma gelince,
Öyle işte
Kızamıyorum ki sana…

Melankoli bile üzmüyor artık beni
Bütün bu söylenenler
Bilinmeyen gerçekler
İşte onlar bile sıradan..

İçimde büyüyen bir kız çocuğu
Şimdi yine başka bir tiyatroda
Başka bir sahnede, ayrı bir oyunda
Gelgitler dolaşırken etrafımda
Ben mayınlara basmama telaşında

Hayat gibi….