Prangalar Şiiri - Mustafa Yılmaz Boz

Ben sandım ki yağmurun, her renginde o vardı,
Yoncalar biriktirmiş, meğer sağnaklarında.
Her gece rüyasında, melez kuşlar uçardı,
Sancılar biriktirmiş, meğer yataklarında.

Anlatmaya gerek yok, hikâyenin başını,
Gülmeye fırsat yoktu, indirmişti kaşını,
Uzattım ellerimi, silmek için yaşını,
Goncalar biriktirmiş, meğer yanaklarında.

Hep ortada kaldık biz, ne kötüydük ne iyi,
Benden daha çok sevdi, beslediği kediyi,
Koskoca bir yalanmış, bizden olur dediği,
Önceler biriktirmiş, meğer dudaklarında.

Gökyüzünden düşürdü, uçaklar gibi beni ,
Toprağın damlasını, kucaklar gibi beni,
Sevdim onu demiş te, bıçaklar gibi beni,
Kancalar biriktirmiş, meğer yutaklarında .

Çok mu kırdılar seni, yeminini bozarsın ,
Erteleme güneşi, gonca gülün kızarsın,
Gelmekten mi usandın, gitmeye mi hazırsın,
Hancılar biriktirmiş, meğer uzaklarında.

Kirpiğini kırparsın, açılır hilal gibi,
Dökmeden ekmeğimi, bölüşür helal gibi,
Büyük taşlar altında, kalmış ta Bilal gibi,
Zenciler biriktirmiş, meğer avuçlarında.

Gözlerinin yaşını, ellerinle kusarsın,
Bir gün sende seversin, gökyüzüne asarsın,
Kanayan tırnakların, üzerine basarsın,
Öncüler biriktirmiş, meğer parmaklarında.

Mağrurdu gözbebeği, daha yeni uyanmış,
Siyahın her tonuna, saçlarını boyamış,
Kitlenmiş çenesini, ellerine dayamış,
İnciler biriktirmiş, meğer yumruklarında.

Mutluluk gibi bir şey, varsa Mevla’m göstersin?
Kız kulesi İstanbul, işte öyle bir yersin?
Prangalar çözülür, belki gelmek istersin?
Pencereler biriktir. çıplak ayaklarında…

İsmi Hatun olan kız, kalmış kulaklarımda…
Unutmadım deli kız, ismin daim aklımda…