Prangalar Şiiri - Mustafa Kaleci

Ben dünyanın en kalabalık şehrinin en sessiz adamıyım
Tenhadayım...
Ağrılarım ve sancılarım var...
Her gün aç bir çocukla ağlıyor, savaştan savaşa koşuyorum, ağrılarım var
Her gün bir çocuk doğurup, ellerimle tanrıya uzatıyorum, sancılarım var
Korkuyorum...
Hüznüm ve aşklarım var...
Her kadının, her adamın gözyaşını taşıyorum, ağlıyorum, hüznüm var
Bu kadını, bu adamı, bu tanrıyı, bu dünyayı geç, aşklarım var
İsyandayım...
Özgürlüğüm ve devrimlerim var...
Salın beni, demirlerle örülmüş kafeslere kitlemeyin beni, özgürlüğüm var
Ben onun kulu değilim, hey! Seninde değilim, bu evren benim, gök benim, yer benim, cehennemden prangalara vurmayın beni, ben cehennemde değilim, nöbetteyim, devrimlerim var
Dardayım...
Hayal kırıklıkları ve ümitsizliğim var...
Sırtından öptüğüm her insanın, sırtımda çizdiği bıçak yaraları var, hayal kırıklığım var
Zamanla olur dediğim her şeyin, olgunlaşarak yok olduğu, kaybolarak kuruduğu bir zamandayım, ümitsizliğim var
Ölüyorum...
Ölülerimiz ve ölümüm var...
Ben onu öldürdüm, kötü olan her şeyi öldürdüm, siz iyi olan her şeyi, ölülerimiz var
Ölüm meleğini siz tembihlediniz, bildirin onlara ölümüm var