Prangalar Şiiri - Cengiz Güleç

evet prangamdır benim özgürlüğüm,
getirin bana en korktuklarını<ı,
getirin en nefret ettiklerinizi...
korkmuyorum, asilce özgürlüğün prangalarında.

aşktır veyahut sevgidir bomboştur.
benim için sadece umut,
bir umuttur her şeye dair,
bir gün veya günün birinde...

gelin bana gelin her şeyinizle,
getirin bana geceleri uykusuzları,
seyir etsin beni geceden sabaha,
sabaha kan çanağı gözlerimle sabaha

Utanır

Öylesine yaşardım şu hayatı,
öylesine yaşardım ki yaşardım...
belki de fazla düşündüm,
Yahut mesut olmaya çalışırdım.

öyle diledim ki bazı şeyleri,
rüyalarım noksanlık kalbim sevgisiz kalırdı,
belki de prangalarımdı bu hissettiklerim,
bir kölenin körü körüne bir ordudan kaçması gibi...

Hangi kapıya gitsem beni tanımaz ki,
keder beni samimiyetle karşılar,
zülüm benden bahseder,
Gurur beni benden iyi tanır...

görmek istediğim değildi aynada ki,
ondandır bu pişmanlığım ve nefretim.
gayet açıktır aynadaki bile benden utanır,
Benden yana olan her şeyi yakıp gidiyor, yok oluyorum...

Adın

Aklıma geliyorsun öylesine,
donup kalıyorum bir sokakta,
bekliyorum hasta ruh gibi ölesiye,
senleyken ölüveriyorum bir rüyada...

seni sensiz karşılıyorum geceleri,
belki de bunlar sevgidendi,
seni anıyorum ölürken, yokluğunda...
yaşadım sanmışım seninle ölmüş günlerimi,

ben sana mecbur değilim.
ben seni seven kalbime mecburum,
sensin onu öldüren ben değilim...
yalnızca yokluğuna lanet okurum.

bilemezsin sen sensizliğin korkusunu.
umduğum gibi oldu esasında,
biliyordum böyle zeval olacağımı,
nasıl desem sensiz ve hissizim sonunda...