Pragmatik alcalmalarda yitirilen asklar

Bir sarki, bir ezgi,nerede simdi.
Nerelerimizde sakliyoruz? hüznünü yigitliklerimizin,yogunlugunu asklarimizin.
Unutulmaya deger daha büyük mutluluklar icinmi? eskittik o ezgiyi.
Yoksa o melodinin etkisi sirf güncel bir sarsintisimiydi? yüregimizdeki o zamana ait olan.
Icimizden yitip giden asklarin,arkasindan döktügümüz sular,gözyasi denizlerimiydi? boguldugumuz.
Neden bir anda ölüme meydan okudugumuz asklara, simdi cok uzaktayiz?
Biz unutacagimiz asklar icin, ölümleri göze alacak kadar aptalmiydik?
Yoksa askin pragmatik alcalmalar düzeninde,cinselligimizin tatminini,rus ruleti oynayarak mi? zaman öldürmeye calisiyorduk.
Bu cesareti ve aptalligi nereden alabiliyoruz.
Neden özgürlestiremiyoruz? asklarimizi.
Ugruna ölüme gidilen asklar,bir anda hic aklimizin bile ucundan gecirmedigimiz ayrintilari oluyor, gecmisimizdeki ezginin kirgin-coskulu patlamasi.
Yüregimizin en ücra köselerinde,kaybettigimiz asklari ve bize hatirlatan ezgilerini imha ettik.
Bunun bedelinide cok agir ödedik.
Her ic cekisimizde,her ah,vah edisimizde cesetlerini oksuyoruz, fantazilerimizde öldürdügümüz sevgililerimizin.
Yüregimizde aciyan ezgilerin cehennemlerindeki,asiklar gibi yaniyoruz,kafir ateslerle,yeni bir askin kapisini aralayarak…