FATMA DOĞAN
POZİ UZAY MACERALARI
Pozi yavaşça cihazın yanına yaklaştı. Onu eline aldığında, cihazın üzerinde bir ekran belirdi. Ve ekranda, bir yüz oluşmaya başladı. Fakat bu, bir insan yüzü değildi. Gözleri büyük, kulakları sivriydi. Bir uzaylıya benziyordu!
Yüz: “Pozi, acil yardımına ihtiyacımız var! Bir iş için seni seçtik çünkü uzayı, sen de bizim kadar merak ediyorsun,” dedi ekranda ve titreşen bir sesle.
Pozi’nin kalbi hızla çarpmaya başladı. Bu gerçek olamazdı, değil mi? Yoksa gerçekten bir uzaylı mı ona sesleniyordu?
Evet, bir uzaylıydı ve Pozi’ye sesleniyordu. Pozi şaşkınlıktan neredeyse küçük dilini yutacaktı. Demek ki hep tahmin ettiği gibi telepati yoluyla uzaylılarla bağlantı kurulabiliyormuş. Evet, şu an uzaylılarla hiç konuşmadan iletişim halinde konuşabiliyordu. Aslında çok korkmuştu ama. Merakı korkusunu bastırmıştı. Benden ne istiyorsunuz diye geçirdi içinden. Karşısındaki uzaylının da telaşlı bir hali vardı. Korkutucu ve ürkütücü de değildi. Önce kendimi tanıtayım dedi, uzaylı. Benim adım da senin adına çok benziyor. Zaten senin ismin çağrıldıkça? Ben kendimin çağrıldığını düşünüyordum acaba kimmiş bu diye merak edip seni araştırdım. Bizim orda bana Ayponzi derler. Görevim uzayda. Yardıma ihtiyacı olanlara yardım etmek. Uzaya meraklı olanlara fark ettirmeden uzayın sırlarını keşfetmelerine yardımcı olmak.
Pozi ;Peki ayponzi madem fark ettirmeden merakımızı giderebiliyorsun neden o halde iletişim kurdun benimle?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta