Poyraz Seni Bana Bağlayan

Poyraz yeli esiyordu
karşı dağlardan serin mi serin...

Ne gariptir ki yaz ortasında üşüyor
içimi bir serinlik kaplıyordu...

Poyrazla kendimi daha rahat daha ferah
daha mutlu hissediyordum...

Poyraz dağ çiçeklerinin mis gibi kokularıyla
bana yardan bir nefes getiriyordu..

Yaz ortasında esen Poyrazın serinliği
yanağıma yârimin güzel bir busesiydi...

Sahi be sevdiğimi çok özlemiştim
hoş bir nefesti Poyraz seni bana bağlayan...

Gurbette tek başına anadan babadan
yardan uzakta sessizce ağlayan...

Ayrılık büyük bir ıstırap dinmeyen
bir acı yüreğimi dağlayan...

Belki de belki bir kavuşmayla sarılacak kollar
bir çift sevdalı bakışla mutlu gönüller...

Unutulacak ayrılıklar dinecek ıstıraplar
geçecek acılar bitecek hüzünler...

Poyraz seni bana bağlayan
onunla esecek sevgiler yeşerecek ümitler...