Poyraz Şiiri - Kadir Arınç

Kuruturmuş poyraz akşamları,

Islanıyorken bir yandan yanakları..

İzin vermezmiş hıçıkırmaya,

Sevmezmiş gözyaşlarını…

Yoksa o da ağlarmış,

Felaketi olurmuş şehrin.

Avuturmuş sözde insanları,

Evinde bey bekleyen kadınları…

Meal vermezmiş ayrılmaya,

Hiç etmezmiş pişen aşlarını…

Yoksa o da acıkırmış,

Ciğerini yermiş aşıkların.

Yorulurmuş şiddetle bazıları,

Çarptığında edermiş istirahatını…

Cevap duymazmış sorularına,

Üşüyen martılar kaldırınca kaşını…

Yoksa o da kıskanırmış,

Samyeline özenirmiş şaşkın.

Savururmuş önünde olanları,

Vurduğunda talan kayıkları…

Ödün vermezniş kıymetine,

Bilmek istemezmiş pahalarını…

Yoksa o da düşünürmüş,

Kurabiye bekleyen çocukları.

Anlamış sonunda hikayesinden,

Vardığında görmüş kıyısından,

Esipte denizinde seyrederken,

İki büklüm sevişen sahilinden,

Izmarit kutusu bu şehrin;

Düşünce donduran poyrazı…