Potre Şiiri - Özge Özgen

güz yağmurları düşerken aksanı bozuk akşamın dilinden
yüzümün kıvrımlarında sertleşen sözcüklerden uyduruk şiirler bulup
ekliyorum
eksik yanlarımı kalbimin eline

yorgunum diye başlayan ve sonrasında kaburga kemiklerimden dökülen bunca acıyı
beyaz ispirtoyla çizip
üstünü renkli mendillerle örtüyorum

kısrak kelimelerin arkasına özenle gizlenmiş
onca hatalı cümleden
kaçı kızdı, kaçı oğlan
kaçının gözü renkliydi, kaçı esmer, kaçı kumral
kaçı doğru, kaçı yalandı oysa

ve yarasını içine hapseden kabuklar niye bu kadar sahtekar
sırtını döndüğünde mevsim niye bu kadar sert
hiç sordunuz mu kendinize

sevmenin hiç sevişmemiş halini görmek isterdim
her sabah bir güvercin daha uçurmak gökyüzüne

bir kere olsun güneşin mavi olabileceğine inanmak istedim
ve yine bazı sabahlar
kendimi toparlayıp yürümek geçtiğinde içimden
bilindik alfabeleri, bilindik çamur yığınına ifşa etmekten de yoruldum

kalbimi tekmeleyen bunca rengin gri yanlarını görmezden gelen
o. çok kendini beğenmiş portreler içinde gezen enteller
yüzümdeki hüzne yaşlılık dediler

halbuki, kalbim anlamını yitirmiş
ve derin kesikler içinde kalmış bir yaraydı çok eskiden de
ve solgun bir çiçeğin rengindeydim giderken

avuçlarımda iki mavi mor menekşe