Pötikare Şiiri - Görkem Kaya

Oturduğum yerden doğrulup
gördüğüm son kareyi tutup durduruyorum elimle
Tüm sinema salonu
o ana tutunup duruyor filmle
Eli sevgilisinin omuzundaki çocuğun
son bakışı sevgilisinin gözlerine takılı hala
Bir annenin gazozuna sarılmış çocuğuna
işaret parmağı ile
“şışşşşşş” yaparken sesi duyulmuyor artık…
………herkes hiç yaşamayacakları bir anı bekliyor

Ben
Sadec ben
Biraz önce koşarak geldiğim sahnenin üzerinde
Beyaz perdeye yaslanmış
Bir yandan düşünürken bir yandan
seyrediyorum tüm huysuzluğumla son kareyi

'Siyah beyaz bir liman var
Etraf biraz pis ve dağınık
Sanırım arasıra yolcu gemilerininde yanaştığı
daha çok bir yük limanı
Karede iki kişi var
Biri gemide
Diğeri limanda
İki çift dolu göze
Bir çift gamze iliştirilmiş
Gülüyorlar mi ağlıyorlar mı belli değil
Karşılıklı iki el havada kalmış
Biri gidiyor
Bilmem ya da
geliyor
Biri gidiyorsa hangisi
gidiyor?
Ya da geliyorsa hangisi?
Belli değil karede.
Dudaklara asılı kalmış son kelime
“Hoş…..”
Neeeeeeeee?
Peki ya diğerininki
“Hoş…….” en az diğeri kadar
Ama ‘Hoş’ ne?
Hoş geldin mi?
Hoşcakal mı?
…………….
…'

Yönetmene inat
Liman martılarından birini
daha sonra şiirlerimde kullanmak üzere alıp,
huysuzluğumu bırakıyorum yerine
Koltuğuma gidiyorum
O anda duruyor içimdeki kare
Bir elim kolçakta
Yarı oturur yarı ayakta kala kalıyorum…
Beyaz perdedeki iki kişi
Dönüp bakıyor yüzüme
acaba
İzliyor muyum?
İzlemiyor muyum?
diye……….