Potifar Şiiri - Raşit Yılmaz

Züleyha gel bu aşkı baştan yazalım,
Nil’ in dilinde beraber dolaşalım.

Ayın on dördü gibi gözükürken Yusuf,
Bur da mı başladı bu lütuf.

Yedi kapıdan uçarken iffetin sanki kelebek
Sırrını ifşa etti beşikteki bebek

Gönle zindanda vurulurken kırbaç
Bedenin ruhun şehvetine muhtaç.

Şiddetle bir şey geçmeyince eline
Parmaklar doğrattın meyve yerine

Sen asil zadeydin o köle
Yukardan bakardın kem gözle

Cemaliyle nurlanırken Yüzarsif
Vasfın bu surete olmaktı akif

Metanetin aşkta oldu kübra
Doğru yola erişendedir sıra

Bu kadar güzel kokmazdı yasemin
Boynu bükülürdü tüm çiçeklerin

Sitemini duymaz oldu duvar
Yanından göçüp gitti Potifar

Üç onunla ağladın elde ettiğin sıfır
Piramide yazdı adını Mısır

Sana merhamet ediyor peygamber
Kısmetimize düşmüş beşer

Yuzarsif boynundaki ismi öperdi
Zindanı gündüz ederdi.