Postülatın Postu Şiiri - Halil Kıvrık

Ayak izlerini terk ettiğimizden beri
geri dokunur kalbin inceliği parmak uçlarımıza
önce ellerimiz üşür belleğimizde.

Yaşamak sevincime ve insanı sevmeme darağacı kurarsan adalet,
bil ki ipini sevgi çekecek boynuna
adın okunmıyacak secerende
boyunun ölçütünde!
olmayan ruhunla yitip gideceksin dimağlardan.

Canımsın benim demenin bu kadar aşamalardan geçeceğini bilmemek
gece ile gündüzün ters-yüz olacağı kadar alaşağı mıdır canlı olmanın saf halinde.

Hayatın anlamındadır paylaşım
en basitinden hayat öpücüğüdür ilk can
soluksuz kaldığında sudan sebeblerden
aldığın soluğundan verirsin bir miktar cömertliğini.

insan yönün
ve yanın
ve kalbinin derinliğinde buluşturduğun boyutta
sen artık geometrik çözülmüş bir teoremsin aşkın toteminde
postülatların postu değil
posası gübre olsun çiçeklerine...!

Sensiz geçen günlerimi ölüme aktarabilir miyim sevgili hayat?