Postmodern Destan: 2.Bölüm (Militanın Sonu)

Dinleyip belleyin bu hikâyâtı;
Sene bindokuzyüzaltmışyedi, güz.
Dillerde eylülün hazin bestesi,
Ve eylülden daha mahzun yüzümüz…

Kartallar kefen bürünmüş belli;
Kayalara çarpan ölüm ıslığı,
Neş'e çağlarından kalma bir akşam
Vahşi bûselerle boğuyor dağı.

Biz dağın üstünde nöbet tutmuşuz,
Bizimle yıldızlar da nöbet tutmuş.
Melekler geceyi örtmüş üstüme,
Fenerlerini gökte unutmuş…

Zakkum gözlerinde kan pınarları,
Mavzerden fışkıran kutsal bir düğün.
Toprağı yalayan keskin ve sarı
Bir güneş türküsü fısıldıyor gün…

Kılıç şakırtısı, kalkan yankısı,
Nallardan yükselen dumanlarla bir.
Ufukta titreyen zafer şarkısı,
Yüreklerimizde kutlu bir fecir...

'Ve ordular gelir geçer bu yerden,
Militan hüznüyle lâl olur dünya.'
Yıldızlara gazel söyledim durdum,
Saçlarıma bir gül koydu Süreyya…

Ansızın melekler boynunu eğdi,
Külrengi bir bulut kapladı göğü.
Alnımın çatına bir kurşun değdi,
Buydu gözlerimin en son gördüğü.

Şarkısı nihayet sükûta erdi,
Kılıcın, kalkanın, palanın, gürzün.
Bir yeşil bahçeyi gördüm de şimdi,
Farkında değilim öldüğümüzün…