Postmodern Aşk Şiiri - Haydar Şahinbay

Çirkinleştir beni, ey feleğin kahpesi
Sömür tenimi, göğünü eğiren bulutların fısıltısı
Ve değirmeninde, öğüt umutlarımı
Soğuk bir gecenin ucuz ayazı
Yırt, karanlığın beyaz örtüsünü
Güneş'in ateşinden sağ, korkularımı
Öldür bütün şiirlerimi ve sus,
Duymasın çocuklar, mısraların hazzını
Kırkikindi yağmurlarında doğur gövdemi
Bağır, ortasından kopsun martı çığlıkları
Yedi bin parçaya bölünsün, rüzgarın sesi
Anlatılar, küssün uğursuz masallara
Ve kollarında kavur, yüzyıllık özlemini
İklimler karışsın, gözlerinin rengine
Boğulsun, nefesinde savaş tanrıçaları
Zeus, Helen’i canlandırsın mezarından
Ve sığ okyanuslara, çevir dümenini
Yoz bir yalnızlık, olsun yorganın
Dönek tarihin afyonu, yastığın
Ve ben sevdim!
Bedensiz bir dil yarası bıraktı,
ocağıma gözlerin
Ellerim, yaşama küstü
Ölüm ant içti, avuçlarımda
Afrodit bile Leyla’ya özendi
Irmaklar su dağıttı, sarı tarlalara
Sessiz bir bıçak yarası kesti, düşlerimi
Gök kuşağı bıraktı, renklerini
Kent süslendi,
Sokaklar gülüşünün kiriyle yıkandı,
Gümüş gamzeli kızların mızıkası
atıldı izbelere..
Baştan aşağı açlık hissi kanadı, geceden
Ekmek, peynir dağıttı isyancılar
Ben yine açtım,
Örtüsüz bir akşamın yontusunda, harcadım özlemini
Solmuş sabahların duruluğuna gömdün beni
Ve taze başakları unuttun başımda..