Postallı Demokrasi Şiiri - İsmail Süner

Çanakkale, bir milletin diriliş öyküsü
Yoklar içerisinde yazılan bir kahramanlık türküsü,
Karnı aç, yalın ayak, zahiri oldukça sefil
Bir millet ki! Ruh-i güzelliklere bezenmiş, asil.
Türkü, kürdü, lazı ve çerkeziyle,
Vahdet-i vücut oldu Anadolu.
Çiğnetmedi, yurdu gâvur çizmesiyle
Yeniden doğdu Kars, Edirne, Gelibolu.
Bu toprağın çocukları, iki bedende bir can idi.
Belki aksanları farklı hatta lisanları
Ancak! Ayyıldızlı bayrağa âşıktı,
Ülkemin insanları.
Yoktu çünkü inancında;
“Ne acemin arabtan, ne arabın acemden farkı”
Tâki, ne zaman yüreklere ektiler nifakı
, Kızıl bir alev sardı bütün âfakı.
Perdenin gerisinde, kan emici vampir güruhu,
Fesada uğrattılar ümmetteki asil ruhu.
Aynı ana babadan olma iki kardeş,
Yüreklerine nüfuz etmiş kirli eller,
Kaleşmi kalleş.
Hayat sahnesinde korkunç bir oyun perdede,
Bir gurup figüran sağ, bir gurup sol cephede
Senaryo hazır; 'Kalksın perde'
Roller belli; 'Önce arbede'
Sonra sahne yavaş yavaş ısınsın,
Yüreklere kor düşsün, ciğerler yansın.
Kimi zaman sahnede yer altı korosu,
Yıllarca oynandı bu ayrılık tiyatrosu,
İlk perdenin son jönü, netekim paşası,
Gönüllere pranga, cunta yasası.
Oynatılan cambazı seyrederken ahali,
Görür gören gözler, karartılan istikbali.
Bu karanlık oyunun bilmem, kaçıncı perdesi,
Cumhuriyeti korumakmış! Bu zevatın herzesi.
Düşmana korku verecekken silahlar.
Cumhur-a namlusunu çevirmiş tanklar.
Önce bardan pavyondan buldukları keşleri,
Cübbe sarık giydirip şeyh yaptılar leşleri.
Laik, anti laik tanımsız kavramlar,
Çıkar ilişkisine malzeme tüm bunlar.
Ne yazık ki islamla şereflenen ülkemde,
Fişlenmekte bugün namaz kılan insanlar.
Bütün bu olanlar bir sonun yaygarası,
Bir panik havası korku paronayası.
Tarih unutmaz apoletli ihaneti,
Türkiye’me yakışmaz, postallı demokrasi