Postacı Kapıyı Iki Kere Çalamayacak

ateş oldun bozacının cürmü kadar, şıracı yandı
şahidin gözleri kör, sanma ki büstüne kapandı
ne gelmesi, ne gitmesi? duraklar ağaç
ayakların uzun diyorum MU..! / nasıl fark etmezsin,
atlas yorganın suya çekmiş olduğunu?

gözün gözümü göre göre simsiyah zifir
bağcı kaçtı, üzüm koruk
varlığın o kadar az ki; hangi dişe,hangi kovuk?
güldürme!
hünerin evde bir, çarşıda bin/ yemin dediğin,
dil üstünden kaydırmaca
ata ata değil, kata kata eksilmek; bu olsa gerek
kılıfı hazır değilken minarenin;
komşudaki asma kata gizlediğin engerek,
bir çuval incirin içine girecek.
yersen!

çamur diyorum Mu / setren uzun, eteği yerde
pilav için çıktığın seferde pirinç aslan ağzı,
bulgurun köfte artık.Dimyat çok uzak
elindeki mum, yatsıya kadar yanacak
sonrası malum

dizlerin dizlerini dövse de,
bir kulağından gireni diğerinden çıkan
görmese de,
ağzın mıh / ıslık geri dönmüyor değil mi?
uzun havaya köçeklik ederken,
laf ile uslanmayan yanın;
bağ bağa kavuştu / ham isabet, şaşı talih
tövbeyi ıskaladın
bırak, kol düğmelerin ayrık kalsın

ak sonlar, ak öykülere yazılır
yamaçlarıma zil çalıyor yeşil vadimin çobanı
sakladığım bütün samanı,geldi kullanma zamanı
gidiyorum diyorum, dönüşüm olmayacak
sen anladın?

sakın mektup yazma MU...! / zil bozuk
postacı kapıyı iki kere çalamayacak
üzgünüm...!

ikibinonyedinineylülü-istanbul-M.özdemirtaş