Postacı Şiiri - Özgür Canıtez

Bir öğle vaktiydi kapım çalındı.
Elinde bir zarfla gelmiş postacı.
“Bir mektup bir de selâm var.” dedi
Hayırdır inşallah kimden postacı?

Aklım yerinden çıktı, çıldıracaktım!
Öfkemden tatara saldıracaktım.
Elinde ne varsa yaktıracaktım.
Allah’ın aşkına git be postacı!

İstemem artık ondan bir haber;
Ne mektub, ne resim ne de bir selâm.
Ben onu ölesiye candan severken,
O benim kalbimi kırdı postacı.

Mutluluk sözüne küstürdü beni.
Hayattan, canımdan bezdirdi beni.
Ellerin diline düşürdü beni.
Bırak be andırma onu postacı!

Yakardı canımı bakışlarıyla,
Aklımı başımdan alışlarıyla,
Kendini bir şeyler sanışlarıyla,
Dilerim mutluluk bulmaz postacı

Hâlinden hoşnut yaşantısı vardı.
“Rahat bırak beni.” derdi postacı.
Yıllar geçti aradan şimdi anladı.
Unuttum ben onu söyle postacı.

Temmuz 2017