Postacı Şiiri - Eymen Özçelik

Sana ulaşmayacak mektuplar yolluyorum yürekten
Postacısı ben 'ben' Sapanca aşığı,
Dostların, sevdaların, şiirlerin aşığı
başı boşum, yataksız bir nehir gibi,
değil miyim kuru bir kuyunun dibi
Okunmamış bir şiirim defter yapraklarında
sulanmamış bir çift gözüm hayatı boyunca

Tahta perdelerin arkasında yok bir parıltı
Kim kapattı güneşimi, her yer karartı
Aç artık gözlerini güneşim, ışığım, aşığım
Ateşin ile ısınayım, yanayım
Ben ki!
Sana ulaşmayacak mektupların postacısıyım.

Ne oldu postacıya öldü mü, sağ mı?
Emin değilim;
Son gördüğümde
Mektup yazıyordu dostlarına
Öyle çok adres vardı ki elinde
Şaşırmıştım, bunca mektup kime ve niye?
Yapayalnız bir postacıydı, kimlerdi dostları
Acaba bilmediğimiz çok şey mi vardı?
Ağlayarak yazıyordu ilk defa,
Öyle heyecanlı ve içten
Titreyen ellerinde mürekkepten hüzünler

Tek zarfa koydu mektupların hepsini
Kalpli pullar da yapıştırdı gözyaşıyla
Zarf beyazdı, giydiği gömlek renginde
Bir son gibiydi karanlık için de
Sevgi ve aşktı;
Ağzından çıkan son sözü de.

Açıldığında mektup, bir feryat koptu
Beklediğin mektubun postacısı, artık yoktu...