Posta Kutuna Bırak Düşlerini

Çok sesli şehirler büyüttüm içimde
Sana bakarak
Ve kimsesizleştim

Kumbaram dağıldı
Dağılmışlığım vurdu yüzüme
Sırtını döndü gece
Sürgün yarınları aldım yatağıma bende
İhanet ettim bugüne
Ömrüme…

Senden arda kalan
Her yanım acıyor şimdi
Uçukluyor sensizliğim
Gece güne dönüyor
Kasım ölüyor

Sen
Hangi gele açtın yüreğini
Hangi el dokundu bedenine

Bedeninde benden kalanları topla
Posta kutuna bırak düşlerini
Kentin sisli yüzüne aç pencereni
Akşamüstünü al içeri
Soğuğa aldırmadan
Üşü…
İstanbul’a yaslan yine
Ve ağla…

Davut BİLGİÇ