Hepimiz Franz Kafka'nın Metamorfoz Romanındaki kahraman Gregor Samsa gibi, uyandığımız bir sabah aniden olmasa da; ağır ağır birer Hamam Böceğine dönüştük!
insanlığından sıyrılmış ölü ruhlarımız; bakışlarımızı,gülüşümüzü,
sevgimizi,sözcüklerimizi metamorfoza(dönüşüm,başkalaşım) tabi tutarak, ifademizi ifadesizleştirdi..!
Ve bu posmodern ifadesizlik, Franz Kafka'nın dönemindeki Gregor Samsa'nın hamam böceğine dönüşen halinden daha iğrenç,daha tehlikeli ve engellenemez hızla bulaşan,bulaştıkça yayılan hal almıştır; tıpkı,içinde sevgi ve aşk da dahil her şeyi tüketen hayvani doyumsuzluk gibi...
Hepimiz; resim galerisinin duvarında asılı duran yağlı boya tabloda, başı olan ama yüzü siyah boya ile düz duvara dönüştürülen, modern böcekler...
Ve aslında bizler; posmodern ifadesiz gerçek ölüleriz!
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta