Portret Şiiri - Sevinc Arzulu

Darıxdım,
Hesretinden karıxdım.
Senli duyqularımı,
Senli qayqılarımı
Ketana tökmek istedim,
Portretini çekmek istedim.
Asılıb qelbimden daş,
Kömeye çatacaqmı
sade,rengli karandaş...
Ucun azca yaşladım,
Ressamlığa başladım.
Bu üzün,bu qaşın,
Bu da qar yağmış başın.
Tellerini yan daradım,
Üzünde sevgi yaradım.
Bu qulağın,bu dodağın,
Bu da telaşdan qızarmış al yanağın.
Gözel,şahane duruşun,
Xatırladır Don Kixotun deyirmanın
çerxi ile vuruşun.
Bes gözlerin? Gören onlar ne rengdedir,
Kelbim senli ahengdedir.
Xatırladım o anı.
O son görüş zamanı bizi şeher udmuşdu,
Gözlerini kederli,acı qeher tutmuşdu.
Allahımdan dilerem,
nece vere bilerem o parlaq göz yaşını.
Itirdim lap başımı.
Fikre,xeyala daldım,
Axır yadıma saldım
üzüyün qopub düşmüş,
elime hopub düşmüş parlayan cüt qaşını,
Tekce o evez eder resmde göz yaşını.
Yanaşdım lap astaca,
Yerine qoydum ustaca o zerif,qoşa qaşı.
Tezelendi yaddaşım.
Mezelendi yaddaşım.
Elbette ki bu senesen,
Benim sevdiyim insan.
Bunca ayrılıq çekmek olmayıb sene asan.
Dünyada en bahalı portreti bitirdim,
Bu işıqlı dünyaya seni yeniden getirdim....