Portre Şiiri - Ayşegül Arat

Öğrendim adıydı Leyla
Belli kavuşmuştu mecnuna
O mecnun ki uzattı avucuma
Siyah beyaz tonda
Lepiska saçlarında
El örmesi kırçıllı bir şapka
Baktım fotoğrafa

İrisinde gördüm sevgiyi mecnunun
Tanrım neydi o yansıma
Hiç görmedim kendisini
Birkaç saniye telefonda duydum sesini
Ve…

Karakalemim dans etti
Durma!
Umarım yansıta bilirim
Derindi gözündeki manâ
Boynu hafiften eğik
Elini yüzüne yaslamış
Sanırım anaç şefkati
Tebessümüne yansımış
Benzedi ya da benzemedi
Ben yaptım elimden geleni
Varmış minicikten yanağında bir de beni
Fotoğraftan çizdim ben
Tarif ettiğim portreyi…

Yirmi.mayıs.ikibinyedi
Zaman:atölyemde geçen an