Penceresi yoksulluğa uzanan sokağa bakıyordu.
Yalnızlığını sessizce bir umuda ilikliyordu kadın.
Yaslandığı tüm duvarları nemli evin,
Kapısı loş avluya açılıyordu.
Sıska kavak ağaçları kendine gölge edemezken,
Yazgısı sıcak, güneşi az,
Yaz can veriyordu.
Yıllar bir gözyaşı olup da kaymış
Nurlu ihtiyarın yanaklarında.
Yapraktan saçını yerlere yaymış,
Sonbahar ağlıyor ayaklarında.
Süzüyor ufukta bir kızıl yeri,
İçi karanlıkla dolu gözleri;
Devamını Oku
Nurlu ihtiyarın yanaklarında.
Yapraktan saçını yerlere yaymış,
Sonbahar ağlıyor ayaklarında.
Süzüyor ufukta bir kızıl yeri,
İçi karanlıkla dolu gözleri;
