Portre Şiiri - Tolga Sönmez

Penceresi yoksulluğa uzanan sokağa bakıyordu.
Yalnızlığını sessizce bir umuda ilikliyordu kadın.
Yaslandığı tüm duvarları nemli evin,
Kapısı loş avluya açılıyordu.
Sıska kavak ağaçları kendine gölge edemezken,
Yazgısı sıcak, güneşi az,
Yaz can veriyordu.
Kimseyle paylaşamazdı yalnızlığını,
Ağlamaya durdu.
Emek verdiği yıllar
Ellerinden kayan yıldızlar gibi göçerken,
Bir dilim ekmeği serçelerle paylaştı.
Zulmün en ağır haliydi bu;
Hayatın ateşle imtihanı sürerken
Birde konserve tenekesine menekşe dikti
Yalnızlığını paylaşmak için kadın.