Portre Şiiri - Elif Kızıltaş

Bir portre çiziyorum
Uzun koşuların ardına bırakarak zamanı.
Törpülüyorum ellerimle düşüncelerimi.
Sesim şimdi duyulacak, gözlerim görecek,
Biraz gülümseyecek,
Belki birden kızacak olmadık şeylere,
Sonra üzülecek;
Ama fark ettirmeyecek kırgınlıklarını,
Hiç acımadan kendine sapladığı oklarla
Derin düşüncelere dalacak.
Eller şimdi dokunacak mı
Maddeyken dokunamadıklarına
Ruhuyla hücum ederken ayaklar
Sizde hissedecek misiniz
İçimdeki korkuları
Yalnız, bencil savaşlarımı…

Ve şimdi
Yavaş yavaş aynada kayboluyor suretim.
Cismim bu sayfada şekillendikçe
Kendimi buluyorum…
Bulup bulup kaybediyorum.
Bu hep böyle sürse de
Sonunda kabulleniyorum
Tazelendikçe ışıklar gözlerimde.
Anlıyorum!
Değişken birtek ışıklar değilmiş
Kendi yüzümde…

2005-12-17