Portakal ve insan Şiiri - Arikan1halil Ari

Bugùn insanin sofrasindayim
Cok sevdigim, bana hayat veren
Kùçùkken sulayip, kabugumu temizleyen
Kuruyan dallarimi kesip gùzelle$tiren
Bugùn o insanin sofrasindayim

O beni cok severdi
Otlarimi dahi temizlerdi
Biraz sararsam solsam
Su verir,bùyùmem için gùbrelerdi

Bugùn o insanin sofrasindayim
Hemde engùzel yerinde
Birkaç meyve ile birlikte
Tuaf bir cisimde bizimle

once beni eline aldi
Ogrendim elindeki bicakti
Yakla$tirdi
Sevecek zannettim
Hep oyle yapardi ok$ar
Gozù gibi bakardi
Bukez oyle olmadi

Ey insan oglu
Sen bana iyilikmi ettin
Yoksa nefsini dù$ùnùp
Yemek icinmi ektin
Sen nekadar zalimsin
Artik benseni sevebilirmiyim
Sana hiç gùvenirmiyim

Bir portakal agacinda dogsan
Sende benim yerimde olsan
Elinde biçakla yakla$an
en bùyùk korkumsa insan olur insan