Portakal Rengi Şiiri - Can Carmen

Portakal rengi bir yastık
O kadar rahatsız ki aslında
Çarşılarda haykırıyorlar, yeni nicelerini satıyorlar
Ortasındaki düğmenin sırtıma bıraktığı sızıyı bilmiyorlar
Sızı dediysem şikayetçi değilim hiç
Acıdan beslenen kaburgalarıma yaren oluyorlar

Portakal rengi bir yastık
O kadar rahatsız ki aslında
Bir de üstüne karıncalardan mustarip kolumu hissediyorum uyandığımda
Kendi aralarında konuştuğunu duyuyorum şişelerin
İçeride yatan karıma sesleniyorlar:

- Dün gece neydi ama, umarım duymamıştır başkaları
- Vazonun halini gördün mü? Canı çok acımış olmalı
- Çöplükler daha huzurlu, bıktık bağırışlarından
- Yine de katlanabilirim kadının dudaklarına değme umuduyla
- Duyuyor musun? Hey! Portakal rengi yastığa koy sen de başını.
- Adamı boş versen de koltuk sıkılıyor yalnızlıktan.

Portakal rengi bir yastık
Bir tek o halinden memnun
Hayaliyle yaşarken eş renkli bir kafanın
Denk olmasa da benzerini bulmuş
Üstelik çilek kokusuyla senesini doldurmuş
Arada bir gözyaşlarını kucaklamak zorunda kalıyor sadece
Tavan kadar kötü halde değil
Duman sarartmış nemden kabaran astarını
Dökülmeye yüz tutmuş boyası kavlamış onun
Her gece biri bakıyor sapık edasıyla
Üstelik nasibi bol yastığın aksine portakal rengi saçlara

Portakal rengi bir yastık
Sen şanslı olansın
Öyle hikayeler gördün ki
Üstelik onunki kadar iyi olmasa da
Kokumu hapsettim sana
Şahitsin sıcaklığına sevdamızın
Kış geldi bir de rahat ettir onu
Eş renk sayılırsınız sonuçta
Sen ne bilebilirsin ki onun hakkında görünüşü dışında
Sev sadece olur mu?
Ve düğmeni bir tek bana göster, unutma.