Portakal (gülben e) Şiiri - Recep Özdemir 2

Lise birde tanıdım seni,
Yıl ikibin beşde.
Anıtın önünde oturuyorduk,
Mecburiyet caddesinde

Yanımda dostum Ramazan vardı.
Arkadaşlarınla geçtin önümüzden.
Anlamıştım liseli olduğunu;
Eteğin kısa ve dardı,
Yakan da mor bir kıravat,
Saçlarınsa portakaldı.

Üç yıl takip ettim ardından.
Ne zaman caddeye çıksan,
Tanırdım saçlarından.
Saçların ne uzun ne kısa,
Ne sarı nede siyahdı.
O sadeece dallanıp budaklanmış,
Portakaldı

Geçen yıl tanıdın beni.
Mağazanın önünde dururken,
Eline tutuşdurduğum şiirden.
Yıllar sonra öğrenmişdim adını:
'Gülben '

Kızma, portakal demiyorum sana.
Saçların kızılın rengiydi.
Her sabah gönlümde doğan,
Akşam güneşiydi.

Dün seni aradı gözlerim.
Gidişinle Uşak sokakları öksüz,
Bu cadde sensiz kaldı.
Seni uzaktan izlemenin,
Bir tadı keyfi vardı.
Öğrendim taşınmışsın buradan,
Saçlarınla portakal
Unuttun beni, demedin hoşçakal!

Sevgili gülben e hakkari şemdinli ergül tepe