Portakal Ağacı Şiiri - Murat Akyol

Bir portakal ağacım vardı
Buralardan çok uzak diyarlarda
Sırtımı yaslayıp zamana inat
Seni düşünürdüm gün batımlarında

Yüreğimi her nedense
Bunca yıldız içinde
Bir tekine bağlardım
En büyüğünü seçerdim içlerinden
Ve en fazla ışık saçanını
Çocuksu düşüncelerle
Sana selam yollardım
En büyüğünü yıldızını göğün
Seninde görebileceğini sanırdım

Gece samanyoluna yakınca
Uçaklar geçerdi
Yolcusu olsam derdim şu uçağın
Dokunsam yıldızlara
Sana geliyorum desem

İşte İstanbul uçağı geçiyor
Peşisıra Ankara'dır
Beklerken bir sonrakini
Umarsızca zaman geçmiş
Şimdi sabah biraz daha yakıncadır

Ardısıra ansızın
Düşten ayrılmanın acısıyla
Uyanırmışçasına bir rüyadan
Sorardım kendi kendime
Bu hayallerle gökyüzünde işin ne
Burkulurdu içim çaresiz
Kırık dökük iniverirdim yeryüzüne

Kıbrıs'ta Akdeniz akşamlarının
Kekik kokuları getiren
Hafif rüzgarları eserdi o an
Portakal ağacım sanki dile gelir
Yapraklarıyla fısıldardı bana
O da seni düşünüyor derdi
Ya da ben öyle anlardım

Yanılmışım portakal ağacım yanılmışım
Bunca zamandır istemeden omzuna yaslanmışım
Yüreğimi dökerdim ya sana her biri boşa gitti
Boşuna ağlamışım çok görme misafirini
Meyvenden gölgenden ve doyulmaz serinliğinden
Ne verdinse helal et özlüyorum şimdi seni
Dönüş yine sana galiba
Sevdalım kırarken ümitlerimi
Öyleyse sen her yıla bin inat
Kavuşacağımız günü bekle de
Daha bir gür aç şimdi çiçeklerini