Portakal Şiiri - Devrim Yavuz

Portakal
Dizlerinin üzerine çöktü,
Çalışmaktan yorgun
Taşımadı bedenini ,
bacakları.
Zaten bir dal kadar
inceydi bedeni,
Gözleri kafatasının içinde,
bir o kadar kocaman
Göğsü,sade kemikli

O kocaman gözlerle
ağladı sonra
İş çürüğü,ağrıyan
bedenine vurarak.
O bembeyaz,
koca duvarlar,
Varmamıştı bukadar üzerine
Şimdiki vardığı kadar
Ağlıyor şimdi
Hiç ağlamadığı kadar.

Hastahanedeydi kızı
Hiç gidemedi bir hafta
Dünyası parası kadardı
Karısına emanet etmişti oysa

Oysa öğlen vardiyasında
Çalınca yemek zili
Çıkan üç çeşit yemekten biri
Kızım seviyor olmalı
Tulumuna koydu portakalı

Koştu çıktı fabrikadan
Kesildi makinaların inlemesi
Çocuğu ise
Herşeyden en önemlisi.

Sonra
İyileşti çocuk,
Döndü işçi,
Oysa patron
Çoktan işine son vermişti.

Çıktı beyaz duvarların içinden
Bu sefer işsiz,
İşsiz ama,
Tulumunda umutları
Ve
Umutları kadar sıcak
Cebinde portakal kabukları

Devrim Yavuz