Porsuğun Dersi Şiiri - Haluk Şan Dikmen

Yavru kaplan,
Pek gururluymuş,
Doğduğundan beri…
Anasının,babasının heybetine,
Avlanmalarına bakar da,
Kabartırmış tüylerini…
Başka orman sakinlerinin yavrularını,
Kavgada alt etti mi,
Bir halt sanırmış kendini…
Aslında üzgünmüşler,
Onun bu kendini beğenmişliğinden,
Hem anası,babası,
Hem de kardeşleri…

Günler,haftalar,aylar geçmiş…
Serpilmiş,
Delikanlı olmuş bizimkisi…
Kurum,kurum kurumlanıp,
Caka satıp,dolaşırken bir gün ormanda,
Görmüş topraktaki deliği…
Gelincik ya da,
Köstebek yuvası sanmış…
Dalaşmak için içeri uzatmış,
Pençesini…
Aniden bir porsuk fırlamış içerden,
Göstermiş dişlerini…
Genç kaplan şaşırmış,
İlk defa porsuk görüyormuş,
Atıvermiş tepesi…
Kaldıramamış küçük hayvanın,
Kendisine efelenmesini…
Tam üreme dönemindeki porsuk,
Haliyle sinirli mi,sinirli…
Yürümüş toy kaplanın üstüne,
Tırmalamış,dişlemiş yüzünü,gözünü…
Bizim kaplanın canı yanmış,
Kaçmakta bulmuş erkekliği…
Hem üzülmüş,
Hem de memnun kalmışlar,
Onu öyle gören ailesi…
“Yaa yavrum…” demiş babası,
“Her şey değildir,güç,kuvvet,irilik,
Küçük görme rakibini,
Tecrübedir en önemlisi…
Esas güç dövülmektir,
Hayat denilen örste…
Küçük bir porsuktan dayak yersin,
Zorluklarla pişmedin mi…”

06.11.1994