Porselen Şiiri - Özge Özgen

Ben böyle uzun boylu

saçları ak bir adamı sevince kaburgaları yüzüne değen bir kadınım oluyorum

Saçlarım da kırılıyor, parmaklarım da

Kalbim göğsümün metrekaresine değiyor

Her günahın içinde elma yemek de var

nar ayıklamak da

Böyle dağılıyorum

Toplasan

Bir araya getirsen

Şişmanlıyorum

Benim ellerim, ayaklarımdan büyük

Gözlerim dudaklarımdan

Suistimal etme beni

Sarılacaksan sarıl

Yoksa ortada zeytin tabağı falan kalmayacak

Porselen ağırlığında olan hiçbir şey

Hiçbir yalan

Hiçbir aşk!

Sen iste beyaz güvercinim

Entelektüel bir kahve köpüğü de olabiliriz

İstersen

öz geçmişimden su çekirdekleri ayıklayarak uyuklayan

bir resim olarak kalalım

Ruhumun saçları çok karışık

Hadi baştan çizelim bu yağmuru

Denizin ağzını bantlayalım

Kimsenin karnı ağırmasın