Pompei Şiiri - Ümmühan Yaşar

bir zamanlar
pompei denen o yerde
akdenizin maviliği
ve insanların arzusu yaşardı
tepede bir dağ sürekli yukardan onlara bakardı
güzel sevimli dağ
kim derdi ki birgün çıldıracak
ama o an gelmeden önce dağ ve insanlar kardeşçe yaşardı
pompei...
ah pompei
uslanmayan insanlara
şımarık insanlara ev sahipliği yapardı
o gün gelene dek...
yaşanmamış tek duygu
işlenmemiş tek günah
görülmemiş tek zulüm kalmadı
ah pompei
ihtişamlı,görkemli
nasıl da güzel vatandı
fakat...
kölelerin mazlum ve tırsık sesi gökyüzünü yırtartı
ya arenada can çekişenler
ya geneleve düşenler
ya dövülenler, itilenler...
yaşam onlara ne sunardı?
acımasız eğlence acımasız zevk acımasız hayat...
doğan çocuklardan sokak köpeklerine dek
ağlardı hep ağlardı...
ve birgün o dağın
o uslu dağın çıldıracağı dudardı
dağlar bile dayanamadı buna gökler nasıl dayandı.
ah pompei
söylesene ne yaptı
bu insanlar sana ne yaptı?
senin sucun muydu bu?
böylesine güzel yerde var olmak...
ilhamı sen mi verdin onlara yoksa onlar mı sana..
söylesene pompei ne oldu sana?
egzotiksin güzelsin diye...
köleler niçin ezilsin
umutları dükensin
boş gelsin boş gitsin!
asillere yenilsin..
söylesene pompei
akıllı uslu niçin değilsin?
ve birgün
yine aynı şeylere gebe iken gün....
ve yine aynı düzen sürecekken....
hiç bitmeyecekmiş gibi
gün doğarken.
çilelerin başlama saatlerinde yine
ağlamaya devam edecekken çocuklar
ezilecekken köleler
şımaracakken asiller...
o dağ..işte o dağ var ya hani kardeş dağ
tepeden size bakan dağ!
bağlarınız bahçeleriniz vardı ya hani eteğinde işte o dağ
neyse gerisini dağ söylesin...
zaten hayatlarına eskiden beri küstüm
işte o dağ o güne o saate o dakikaya o ana gelince...
tüm öfkesini kustu
gözü o derece karardı ki çocuk köle asil dinlemedi bile
iş bitti..
ah pompei
bir zamanlar akdenizin kıyısında bir yer vardı
hala var...
ve o dağ da orda hala...seyrediyor yine
o gün o an gelene dek!
diyorlar ki dağların bile dayanamadığı anlar var...
o son ana kadar....
ah pompei
o son an gelmesin
eğer gelirse sen de yanarsın biz de....