Pompei Şiiri - Mesut Yüksel

Campania’da, o tek gecede
yitirdi Pompei ölçüyü;
kırıldı nefsin küf tutmuş bağları,
şehvet dar sokaklardan
meydanlara sızdı,
taşa, mermere, duvara sindi.

Haz, tenlerde mutlak hüküm;
vicdan, gölgelere itilmiş bir sürgün.
Kölelerin hırıltılı öfkesi
yükseldi boşlukta,
sessizce çoğaldı.

Vezüv…
Uykusundan bir öç gibi uyandı.
Lavlar şehrin damarlarında
gezen kızıl bir ölüm oldu;
mermer sustu,
sütunlar döküldü,
zaman, kor bir mühürle durdu.

Gri bir kefen indi gökten ağır ağır,
nefes genizde zehirli bir kamçıydı.
Ne zevk araladı külü,
ne isyan,
ne de saklı günah;
yok oluş yuttu hayatı,
acı bir çığlık gibi
dondu yüzlerde.

Bugün,
medeniyetin taşlaşmış nabzı
hâlâ atıyor:
insanlığa,
dilsiz ve derin bir ders gibi.