Pompa İşçileri Şiiri - Çetin Akyıl

Biterken iş saati
Ve biterken ben
Ve hayalimdeyken ev
Bağırırlar içeriden işçilerden birisi
Bağırır mesai mesai diye

Çocuklarım ağacımın çiçekleri
Göremeyecekler yine sadece onlara gülen yüzümü
Hanımım yine yatın çocuklar
Babanız sizi yatarken öpecek diyecek
Onu öpemediğimi yatakta kimselere demeyecek
Hayat geçiyor hayat geçiyor

Her şey koyulaşırken etrafta
Gölgeler gülüşler hayatlar insanlar
Koyulaşırken gözümde bir bir
Değersizleşirken ama her şey
Kendi kendime konuşmaya başlıyorum
Kendi kendime elimdeki pompayla
Hangi evresinde olduğunu bilmeden hasta ruhumun
Müşterinin korna sesiyle geliyorum kendime
Kopyasına bakıyor güleç bir yüzün
Anahtarı elime tutuşturan adam
Mesai bitmiyor mesai bitmiyor

Dünlere geri götürüyor beni aklım
Çobanı takip eden
Çan sesli sürüler içinde yürüdüğüm yıllar
Çan takılan koyun olaydım diye yandığım yıllar
Ve çobanın kurtlar sofrasında
Koyunların yaşam sürelerini uzattık diyen nidaları
Alkışlarımız alkışlarımız ulumalar ulumalar
Korna sesi yine
Gülen yüzümün kopyası kalmamış ne yazık
Aslım suratsız aslım mutsuz ve yorgun
Zaman geçmiyor zaman geçmiyor

Bütün saatler durdu bende bütün saatler durdu bende
Yüzlerce kere söylüyorum bunu binlerce kere söylüyorum bunu
Ve çıldırırken ben kulaklarımda çobanın sesi
Çan sesleri çan sesleri çan sesleri
Hastalığımın son evresi
Vakit daralıyor vakit daralıyor

Yaşam sürelerini uzattık
Yaşam sürelerini uzattık diyor
içimde mi dışımda mı olduğunu bilmediğim ses

Ama aslıyla ama kopyasıyla
Hiç yaşamıyorken biz pompa işçileri