Polisopolis Şiiri - Erhan Us

Nerede başladı herkesleşmekle ben kalmamın sınırı,
Nerede bitti?
Sistem, bu sistem
Öyle dönüştürmek istiyor ki beni birine,
Hiç olmadığım, hiç olmayacağım
İnanç, uyum ve başarının sabit kriterleri ile bir seri üretime
Eser miktarda olmayan gelenekler serpiyor üstüme,
Biraz norm, sahte anı,
Medya manipülasyonu ve bolca yalan
Popülizm ile post—gerçekliğin içini boşalttığı
Seçeneklerle oyalayıp beni bir duvardan diğerine çarpmak amacında

Bu tektipleşme, sonu özgünlüğün
Herkesin fikri var ve kimsenin fikri yok
Fişleme, nefret siyaseti, komplolar sonrasında
Eski 'öteki'lerin yok edildiği,
Yenilerinin gelip, yine imha edildikleri
Sonsuz bir döngüdeyim,
Bu uzaya çakılı ‘an’da
Şeylerin yalnız biçiminin değiştiği,
Geçişin muğlaklığı ve oluşun aynı kaldığı

Statüko ve dedikodu ile üstüme geliyor oligarşi,
Tiranlar susturup itibarsızlaştırıyor ifşa edenleri
Her güç kendi korkusunu pazarlıyor
Maslow piramidine inanç, güç, düşmanı eklercesine
'Başkası olmayan' ne zamandır yetmiyor tanımlamaya?
Aldatıcı görünüşün, metalaşmanın,
Sığlıkları kamufle etmesine rağmen;
Kabullenilme merakından arınmayan bireylere
Neler yaptığını gördün
Görmektesin ve görüyorsun ve göreceksin

Tuttuğun yer arkası ise pankart,
Yanı ise bayrak olan aynı malzemeler arasında
Kim yönetici, kim yönetilen, kim ben, kim öteki; kimsenin bilmediği,
Yüzleşilmesi hiç istenmemiş, istendiyse de söylenmemiş,
‘Alternatif' gerçekler tarafından ayrıştırılmış karaktersiz
Ve muğlak bir sabahta ben bu yüz isem, bu yüz kim?