Polinomal Yalnızlıklar Şiiri - Eren Akyol

Birkaç damla yağmur damlası değdiğinde yüzüme,
Birkaç damla hüzünle gözlerimden akarken,
Karışırmış birbirine polinomal bir şekilde,
Uzun kışlar eşliğinde yalnızlıklar.

Ne demeliydi ki sonbahar ?
Kendi ağacından kurumuş yaprakları.
Kendi toprağına polinomal bir şekilde düşerken,
Ve yine düştüğü yerden yükselirken,
Neye susmalıydı sonbahar ?
Şakağımda derin şakalar varken,
Ve yine aklımda sen yokken.
Shift artı 8 Shift artı 1 shift artı 9
Ama eğer;
Bizim yazımız yazılmazsa bir yaz ayında,
Sıcaktan susamışsa güney kutbundaki bir penguen,
Deniz kokusunu özlemiyorsa bir balık,
Çünkü kurumuş bir balçıkta can çekişmekteyse,
Susarım bir yaz günü.
Susarım kana kana bütün susmalara.

Oysaki tüm renklerin sahibiydi ilkbahar.
Beyaz ve siyah arasındaki polinomal farklılıklar,
Olmasına rağmen.
Yine de bütün renklere sahipken ilkbahar,
Gri bir bulut,
Gri bir buluttaki renksiz bir yağmur damlası,
Bana bütün renkleri hatırlatırdı.
Olsun,
Bir ilkbahar ayında düştüm ben.
Bir damla renksiz bir yağmurla,
Polinomal bir şekilde…
Dahası gözlerinden,
Ve dahası yapamıyorum ben…

Ağlama duyarım sesini.
Çünkü yalnızlık uzaktan hissetmekmiş gözlerini.
Tutmakmış sesini ellerimle.
Duymakmış sessiz bir odadaki sessizliği.

Ki çıkmaz sokakları tükettim ben.
Yürüdüğüm her yol bitiyor sanki.
Sanki adımlarımla.
Yaşananlar ve yaşanmayanlar,
Geçiyor bütün mevsimlerimden.
Ve dünya dönüyor dönmesine,
Polinomal artan ve azalan bir şekilde,
Bütün sonlar sıfırdan başlarken…