Küçük yaşlarında ögrenmiş hayat'ın zor taraflarını. Büyümüş ve duygularını, fikirlerini şiirlerine dökmüş ve dökmeye devam eden bir adam olmuş...
Hayat acımasızdır,
Gün gelir kalırsın dıp dızlak,
Sanki bir çölde gibi hissedersin kendini,
Umutsuzluğa kapanırsın sıcağın içinde
Akşamı beklersin, soğuk olur,
Her nereye gitsem bir çıkmaz sokak,
Yaptıklarım beni bulup bana sövüyor,
Beni yapiyorlar bir alçak,
Yuruyorum dipsiz karanlıklarda, acıtıyor
Sokağın sonu çıkmaz olacağını bilmiyordum,
Kendimi bir belanın içinde bulduğum vakit tek tesellim sensin,
Gökyüzüne bakarım ve seni görürüm,
Istersen benden binlerce kilometre uzakta ol,
Yinede kendimi yanlız hissetmem, çünkü sen gökyüzüsün
Gökyüzü kadar temiz ve güzel kalplisin,
Ah benim kömür gözlüm,
Beni mesut eden o tatlı yüzün,
Senden başkasını istemez gönlüm,
Silip atarsın tüm dertlerimi, kalmaz hüzün
Gözler kalbin aynasıdır derler,
Yüzünü unnuttuğum gün ölümüm olsun,
Günler, haftalar, yıllar geçse bile beklerim seni,
Kör olsun bu gözlerim eğer seni unuturlarsa,
Hasret bazen çok acı olabilir, değil mi?
Pes etmeyenler sadece dimdik durabilir hasretin karşısında,
Papatyalar açar senin geçtiğin yerlerden,
Zira sen güneş gibi ışığını saçiyorsun her yere,
Sevgin ile suluyorsun etrafı, papatyalar gülümsüyor sevinçten
Söyle bana, seni gören niye gülümsemesin ki?
Papatyaların olmadığı yerlerde insanlar yaşiyamaz derler,
Sonbahar gelir, yapraklar dökülür,
Her biri renkli renkli,
Hiçbiri sana denk değil
Çünkü sensin asaletli olan, onlar değil
Yapraklar savrulur her tarafa,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!