Poğaça Ve Çay Şiiri - İbrahim Karaboğa

Bunun içine peynir koymamışlar
Kandırmışlar poğaçayı sen peynirlisin diye
Kendim geldim aklıma,
İçimdeki anlamlandıramadığım noksanlığım geldi
İsilik gibi kaşındıran sergüzeştlerim,
Boynuma ilmek diye dolanan yalanlarım geldi
Bir kırık tabure üzerinde dank etti kafam
Şakaklarımdan akan ter gibi döküldü gerçekliğim
Rüyaların peşi sıra yılan gibi kıvrılmışım
Peynirli poğaçalar misali
Hardan köre dönmüş gözlerim, kandırılmışım

Bu garibi de aldatmışlar besbelli
Tavşan kanıyım sanıyor bardaktaki çayım
Beti benzi kararmış, tadı acımış ne bilsin
Yanarsın diyor; dikkat et, soğukluğundan habersiz
Aklıma getiriyor akılsız akıllılığımı
Zift gibi, zemberek mi zemberek
Dilimi yarıyor ortadan, tozu dumana katıyor
Damlası değse yeter dudağıma,
Sabahı olmayan bir geceyi hatırlatıyor
Ömrü yarıladım güzlerin kuytuluklarında
Bir çocuk bilmecesi misali kandırılışlarım
Seçemiyor gözlerim gündüzün aydınlığını
Sahi bir gün maviye döner mi baktığım ufuklar?
Hep mi eli kolu bağlıydı anlatamadıklarımın
Yahut bir tek kendimle konuşurken mi tutuklar?