Poetik dramsın Tinna

Gül, aşk üstünde yazılamamış kırmızı bir şarkıdır
Dikenlerinde seni dinledim çiçekler aşka üşürken
Gittiğim her yerde bahardan bir yar var,
Yeşil gözlerinin sonsuzluğunu özetliyor tabiat

Ayak izlerini taşıyor ayrılığın kışından vaslının hoşluğunda toprak
Berrak bir nehir gibi karışıyor damlaların
Gittiğim her yar’de yerin ıslanıyor
Bağrımdaki kayalar gibi

Sürükleniyorum baharı müjdeleyen nemli gözlerinle
Uslu bir kelebek gibi gün’eşine takılıyor ruhum
Pervanesi gözbebeklerinde kalan bakışın sonundayım,
Depreşir yüreğim
Toprak uyanır
Gül açar kanatlarını yaramdan dökülenleri toplamak için
Orman uzar bağrıma
Ta seninle el ele gezdiğimiz ilk yere
Giderken damlalarını bıraktığın filizlerin şimdi dev çınar
Şimdi ben de gidiyorum en uzak kendi ağacıma
Şimdi vedalaştığın bütün benlerden kirlenmişsin
Çiğdemler yeşerir kara bağrında
Kardelenler aşk yüzünle uyanır
Karıncalar beni taşır sensizliğin bilinmezliğine

Aşkın sustuğu mecrada başlıyor gözlerimin göğü
Üstümüze yağmur yağar, son bakışın sonbahar
İlk bakışın ilk bahar, ilkin beni yok saydı mevsimler
Nemli gözlerinin iklimindeyim
Damla iniyor
Kuruyor dünya
Sensin bu küresel iklimin sorumlusu
Sensin bu k) Y) arasal yüreğimin sorumlusu
Sensin aşk…

Poetik hasretler besledim dizelerine,
Dizlerinin dibine…
Taş bağrında yetişen gülün kokusundayım.
Baştan s’ona sen kokuyor…

Her bakışın yeni bir baharın aynası,
Her sözün yeni mevsimin özeti,
Kardeşlik, dostluk, iyilik, güzellik gibi çiçeklerin var.
Bırak okusun hayalim,
Bırak yaşasın sevda baharım