Oysa hayat çocukluğumuzun çiçekli bahçelerinde, oyun parklarında eğlenerek geçirdiğimiz günler kadar neşeli ve huzurlu geçmeliydi değil mi? Değişen zaman bizlerden de bir şeyler alıp götürdü. Kaybettiklerimizin yanında kazandıklarımızda oldu elbet.
" Yeterli oldu mu acaba kazandıklarımız? "
“Hayır! ” Demekten alamıyor insan kendini. Yaşamın her evresine özgü yaşanması gerekli bazı değerler ve olgular var elbet ve bunların yoksunluğu olunca insan hep bir yanını eksik hissediyor nedense. Sarı saman kağıtlara yazılacak o kadar çok söz ve özlemlerimiz var ki. Ama neye, kime anlatacağız diye hep bir sırdaş, canım diyebileceğimiz bir can dost isteriz yanımızda. Sağa bakarız yok, sola bakarız yok. Yok işte!
Bize bizden öte yakın olacak birilerini bulamayız bir türlü. İşte bu yüzden kendi içimizde gömülürüz yalnızlığa. Kitap gibi okunmasını isteriz düşüncelerimizin ve dinlediğimiz bütün şarkılarda yalnızlığı nakarat gibi düşüncelerimize işleriz. Anlatılarda özlemler, dinletilerde özlemler akseder hep sözlerimize. İşte yalnızlıkların en koyu olduğu anlarda çekilirken kendi kabuğumuza ve iç dünyamıza; " hayatım sadece kitap, müzik ve yalnızlıktan ibarettir '' 'sözümüz yankılanır, yalnızlıklar dünyamızın karanlıklar çıkmazında.
***************************************
duygulu duygusuz/tekil dünyalı
Kayıt Tarihi : 7.1.2015 14:00:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
