Platonik Sevgilim…

Seni Sevmekse Suçum.
Vur bu yüreği,
Vur ve git, bir daha,
Gelme…

İçimdeki yanardağın alevini,
Nefesimle harladım…
Egoistim belki,
Belki de, volkanım,
Ölmedim ya algılarım.
Bu volkanın ela gözlü,
Yanığıyım…

Şehir efsaneleri
Ağızdan kulağa yayılır.
Volkanım ela gözlü,
Yanığım, kıskanırım…

Platonik umutları,
Yazmaya yetmedi.
2 günlük hatıra defteri,
Kalbimde kimin parmak izi,
Kimin teni,
Otopsiye gönderin.
Öldürdünüz sevgiyi,

Ağlayarak geldik.
Şu dünyaya
Çok romantik değil mi?

Göz yaşlarımı kapıya astım.
Her tokmak vuruşunda,
Bir damla akıttım.
Şimdi kapının boyası eskidi…
Artık eski renginde değil,

Sanki platonik bir, ağaç kahvesi,
O da kaybolacak yıllar sonra,
Zaman ağacı da bitirecek.
Yaşam son bulacak.

Tokmak da acıdı artık bana,
Vurmuyor kapıya,
Anladı gözyaşları mı,
Artık hiç bir şey hissetmiyorum.
Duymuyorum,konuşmuyorum,
Denizin dalgasını,
Rüzgarın esintisini,
Martıların kanat vuruşlarını,
Artık sana şiir de yazmıyorum…
Umut mu? ? ?
Artık bana çok uzak,
Toprak oldum ben…
Yanım karanlık,
Yanımda tek bir şey götürüyorum.
Canımın yanında,
Sevgini götürüyorum.
Benim platonik Sevgilim…