Plâtonik Âşk Şiiri - Turan Demir 3

PLÂTONİK ÂŞK
12.09.2025

Eylül boğar âşkları,
Kızıl yapraklar rüzgâda savrularak kaybolur
İman tahtasına çöker hoşnutsuz duygular…
Akıl üslubu,tepe takla gövde aşağı evrilir.
Türlü acılar çöreklenir,gönül rıhtımına
pervasızca.
Kum taneleri kadar yoğun sancılar ve duygular,vefasızca depreşir;
fır döner,kızgın güneşte!
Gönül teli inleyerek,saz çalar uğultulu tepelerde.
Hisler gıyaben hissedilir.
Severken,sevilmemek te var gâyrı.
Plâtonik âşk başkadır bilâhâre.
Yarı bulanık kafa ve ruh sarhoşluğu kaplar gönül deryasını.
Ne kanayan yüreğini açarsın karşı cinsine,
ne de,O derman olur yüreğinin demine.
Bozkır tarlasında,kalakalırsın ve arkasından bakakalırsın öylece..!
Acılar bedende yer yer;çıkışı mümkün olmayan sancılar,repertuarında; tütün gibi istiflenir katbe kat.
Metruk ve neşesizdir gönül,kristal sarkıt misali.
Kan çanak,iki göz iki çeşme gözler..!
Acıyı derinlere gömerek,dertlenir sancılı yürek.
Henüz açmadan,dalında koparılan gonca gül,
Kapana sıkışmış yaralı ceylan!
Kanadı kırık kuş,
Kaynağı kurumuş bir çeşme,
Suyu kesilmiş bir değirmen..
Velhasıl…
Herşey.
Çırpınan kalbin duvarı aşınmakta yalap yalap,çetrefilli hayatta.
Kanamaktan öte,köpürür asi yürek yarası…
Saadet zincirinin bir diğer halkasıyla dertleşir, kelepçedeki düşlerin gölgesi.
Öyle veya böyle:
Gönül aynasına yansıyan duygular;kırık çizgilerden sarkıtlara süzülür.
Yüreğin dilindeki prangalar;cesurca çözülür.
…ve nevbaharda yeşerir bir tutam âşk.