Platonik Aşk Şiiri - Muhteşem Oksel

Birazdan anlatacaklarımı çok duymuşsunuzdur.
Oğlan bir kıza, delice aşık olur hikayede.
Ama ne gariptir ki, söyleyemez, saklar içinde.
Böyle hikayeler daha çok Anadolu’da olur.
Zaman geçer, kızı birileri ister,kız evlenir.
Oğlan üzüntüden erir, atlayıverir köprüden.
Nehrin delice akan sularında, kaybolur birden.
Platonik aşk denilen, sanırım böyle birşeydir.
Kimseler bilmez onun öldüğünü çılgın bir aşktan.
Sonra dertleşip, konuşur oğlanın ebeveynleri.
“Bizim oğlanın bir derdi vardı ama, acep neydi? ”
Mahrum kalamazdım elbet böyle bir şey yaşamaktan.
Allah’tan benimkisi bir nehirde sona ermedi.
Güzeller güzeli,büyük bir aşkım vardı, benim de.
Birşeyler titrerdi içimde,onu her gördüğümde,
O kadar güzeldi ki, tıpkı bir taş bebek gibiydi.
Ona aşık olduğumu söyleyemedim, ne yazık.
Buna sebep, elbette benim cesaretsizliğimdi.
Bana göre bu kadar hoş bir kız bana yüz vermezdi.
Bilemedi ona olan aşkımı, kavuşamadık.
Yıllar geçti aradan, bu hikayenin devamında.
Bir sahil kasabasında karşılaştık, tesadüfen.
Halâ güzeldi, saçında tek tük beyazlara rağmen.
Çok fazla mükemmeliyetçi olmamalı aslında.
Yoksa bahsetmemiz gerekir, dökülen saçlarımdan.
Yürüdük sahilde,saatlerce konuştum onunla.
Pek mutluymuş canım benim,evleniyormuş yakında.
Bahsedip durduk, yaklaşan düğün hazırlıklarından.
Dedi ki, “Düğünüme beklerim, gelirsin değil mi? ”
Bir ara sessizleşti ve konu değişti aniden.
Sonra bana dedi ki, “sen var ya, çok kördün eskiden.
Gözünün önünde göremedin seni sevdiğimi.
Gel desen koşar gelirdim tereddüt etmeden bir an.”
Nutkum tutuldu o anda “Nasıl yani? anlamadım.”
“Bunda anlamayacak ne var canım? sana aşıktım”
Duyduklarım karşısında, başımı kaldırdım o an
Uzunca gökyüzünde parlayan yıldızlara baktım
Sanki bıraksam,hep bir ağızdan haykıracaktılar.
Tüm kainata salaklığımı duyuracaktılar.
O gece sabah olana kadar gözümü kırpmadım.