Platonik Aşk Şiiri - Ismail Samur

Develi Lisesi anıları [ IV ]

Liseye yeni başlamıştım.
Artık okuyacağım,
ekmeğimi taştan değil,
Kitaptan, kalemden, kelamdan
çıkartacağım belli olmuştu.

Kollarımın inceliği,
Omuzlarımın geniş olmayışı
önemini kaybetmişti.
Kaslarımla değil,
kafamla kazanacaktım
Ekmek paramı.

Kendime olan güvenim
günden güne artıyor
aynalardan korkmuyordum, artık.
İncecik kemiklerim,
Selvi gibi bir boyum vardı.
Hastalıklarımdan iyice kurtulmuş
o çocukluk günlerime geri dönmüştüm:
"Nurtopu gibi
bir çocuktun, doğduğunda
balak gibiydin, bir bakan
bir daha bakmak isterdi.
Göz değecek diye ödüm sıdardı"
diye anlatırdı annem.

Birgün eve döndüğümde
Babaannemi lise şapkama
Kurşun dönerken buldum.
Ne oluyor diye sordum:
"Göz değmesin,
Allah kem gözlerden
Esirgesin seni" diye dedi.

Anasının dizinin dibinde çıkmayan
pürüzsün tenli, iyi giyimli değildim.
Yazın bağda bahçede çalıyor,
boş zamanlarım Keyişin Havuzda geçiriyordum.
Kışın soğuğu, yazın sıcağı tenimi kavuşmuştu.
Ayrıcalığı, kayrıcalığı olmayan
kara kura bir oğlandım,
aşk kapımı çaldığında.

Bizim mahalleye yeni taşınmışlardı.
Ortaokula gidiyordu,
Hergün gidiş ve gelişlerimi
Ona göre ayarlıyordum.
Benim gibi uzun boylu, ince kemikli,
Sülün gibiydi.
Yolda sanki yürümüyor,
keklik gibi sekiyordu, sevdiğim.
Hala elim değmemişti,
hatta gözgöze bile gelmemiştik.
Daha adını bile bilmiyordum.
Benzerliğinden dolayı
Çolpan İlhan diyordum.

İstesem adını öğrenirdim,
Arkadaşım Tahsin Ünlü'nün
evlerinin üstündeki dairede oturuyorlardı.
Gerekmezdi,
daha ortada fol yoktu,
yumurta yoktu.

Bir On Kasım günüydü
okuldaki bütün öğrenciler toplanacak
Anma töreni yapılacak
Atamızın sevdiği şarkıları dinleyecektik.

Spor salonunda sahne yoktu
Halka şeklinde toplanmıştık,
Çolpan İlhan'ın tam karşısında
bir yer kapmıştım.

Nihayet bugün hayallerim gerçekleşecek
Göz göze gelecektik.
Gözümü ondan hiç ayırmıyordum
ama nafile, beni hiç farketmiyordu.
Nihayet olan oldu.
Ufuk Oral elinde kemanıyla
ortaya çıktı; şahane bir aşk şarkısı
spor salonunu doldurmuştu.
Ben aşk sarhoşu gözlerimle
sevgilimi süzerken,
O da hayran hayran Ufuk'a
bakıyordu; mestolmuştu.

İşte o zaman anladım,
karşılıksız aşk olmayacağına.
Aşk iki kişinin besleyip büyüteceği
nazlı bir çiçek gibiydi.
Tek taraflı beslenirse
büyümüyor, ölüyordu.

Bizim aşkımız zaten ölü doğmuştu.
Ama yine de ben her On Kasım'da
bu anımı içim burkularak hatırlarım.