Platoniğin Ruh Dünyası

Yürüyorum akşamın karanlığında, sevdiğimin sokağında
Gözlerim karanlığı delen bir ışık misali yollarda

Düşünüyordum,acaba görebilir miydim onu bu saatte dışarıda
Aklım olasılıkların hesabı ile meşgul,hislerimse firarda

Benim pusulam onun geçtiği yol güzergahı,o ki,gönlümün şahı
Görünmez şerit ile çevreledim,adımları sıra kurdum aşk tezgahı
Evinin önü ilk durağımdı,acaba cama çıkar mıydı

Hayal dünyamın gülü,çıksa da bana bakar mıydı
Onu görme ihtimali ile her gün gölgesine yönelirdim

Her yönelişimde,heyecan ile titrerdim
Olmuyordu,ona açılamıyordum,konuşamıyordum
Hislerimi bilmesinin yollarını arıyordum

Onu gördüğümde dökülürdü beynimden kaynar sular
Nutkum tutulur,bağlanırdı içimdeki duygular

Ne olacaksa olsun gönül sonuç belli olsun istiyordu
Evet veya hayır,mühim değil,belirsizlik kahrediyordu

Hep böyle sürüp giderdi saçma sapan sevgilerim
Yaşadığım bunalımlara arkadaş olurdu kederim

Ümit,heyecan,sevgi ve cesaret içimde kavgaya tutuşurdu
Cesaretsizliğim,ümitsizliğim ile buluşurdu

Bana ne oluyordu,neden bağlanıyordu elim kolum
Karakterim miydi bu,neydi bendeki bu durum

Ne büyük ızdıraptı gönle huzur dolduramamak
Ben buydum,kaderimdi,aşk yolunda sonuçsuz kalmak