Plastik Duygular Şiiri - Fatih Ataşçi

Plastik duygular…
Kalbime alçılar doldurur.
Anlamlarını yitiren satırlar…
Kırbaç yükler umutlarıma.
Umutlarım suskunluğuma yansır.
Bakışlarım; anlamını yitirmek için kudurur durur.
Cama vuran yağmurlar gibi,
Kıyıya vuran dalgalar olmak ister…
Plastik duyguların arifesinde.

Plastik duygular…
Tahtası kırık aşklar gibidir.
Geçmişime mayın döşeyen mahluklar…
Kör kuyularda oynar.
Derisi yüzülmüş mutluluğuma…
Kökleri zehirden damar damar acılar eklenir.
Varlığım bir devrim olur…
Aç susuz kalmış beyinlere ulaşmaya çalışırım.
Varlığım gecenin en temiz duygusudur.
Dalamam, vurgun yerim plastik duyguların hançeresiyle.

Plastik duygular…
Kararmış sabahların basma kalıp yaşamları…
Giyotin saatlere oynayan mutluluklar…
Seni bana, beni darağacına yazmış.
Böğürtlen tatlılığa varamayan insanlık…
Plastik duyguların hançeriyle yaralanmış.

Plastik duygular…
Rengarenk ışıklara ulaşamayan insanlık…
Küllere bulanan yaşam çıkrığı…
Varlığı onaylanmamış koca bir boşluk mekanların ruhu…
Gecenin ardına gündüzün aydınlığına yazgımı yazamamış küflü beyinler…
Bırak beni haykırayım bırak beni!
Ağaçlar, kuşlar, çiçekler, börtü böcekler haykırsın bırak!
En içten duygularımla hayallerimdesin.
Plastik duygular; gölgesi içilmiş suçlular gibi karanlığın ardına kaçar.

02.01.2015
Fatih Ataşçi