Plakofobi Gibi Şiiri - Kaan Kantekin

Yalan yok.
Sorsalardı söylerdim.
Ben pek sevemedim.
Yani kafa yordum sayılır,
ama pek sıcak hissetmedim.
Havası, suyu iyi hoş derim,
fena değil derim;
belki muhtaç olsam,
eksik olsam,
daha çok severdim.
Konuşmak istememe rağmen susmazdım.
Koşardım.
Ciğerlerim patlayacak olsa bile durmazdım.
Atılan tüm atom bombalarını,
göğsümde yumuşatırdım.
Aşık olurdum mesela.
Beni ötekileştirsin,
ecnebi etsin isterdim.
Okurdum biraz,
okurdum ama anlamak istemezdim.
Meşhur efsanedeki gibi;
nice Eko’yu görmezden gelirdim.
Sevişirdim,
severmiş gibi yaparken.
Ona buna biat ederdim;
hiç mühim değil fikri,
ederi.
Sadece benden biri demek için.
Patlayana kadar yerdim,
hatta bahsi geçen yedi günahı teke çekerdim.
O kadar!
Kafamı kaldırıp,
sinirlenirdim.
Hatta kendimi katar,
feryatlarımla hedefi geçer giderdim.
Ağaç ekerdim.
Öyle birlikte büyümek için değil,
önemsiyor gibi yapmak için.
İnsanlarla tanışırdım,
konuşurdum;
çok güzel bir gelecek teklif eder,
akşamında hiç olurdum.
Üşüyorum da diyebilirdim.
Sırf güzelim hayvanların derisini üstüme,
bedenime örtmek için.
Arkadaş olur, dostluk ederdim benim gibi olan;
yaşamayı ciddiye alıyor gibi yapan insanlar için.
Bir kadının vücudundaki;
her ayrıntıda,
her inişte ve çıkışta,
dans ederdim.
Misal bütün kemiklerim yorgunluktan ağrısada,
mutluluktan hiçbirini hissetmemiş gibi.
İnsanları doyurmakta iyi olabilirdi.
Aşçı olmak isterdim.
Öyle mesai bitsin de eve gideyim diyenlerden değil.
Medeniyetlerin ürettiği yemekleri öğrenirdim.
Ama bunu yaparken;
çocuklarının önüne yemeğini koyan anne
ciddiyetini,
sevgisini eksik etmezdim.
Dayak yemek isterdim.
Öyle geçiştirme değil.
Başkasının yumruğunu,
seneler geçsede;
karnımda taşımak isterdim.
Bir şiir olmak isterdim.
Silinmek üzere olan birinin kaleminden çıkmış,
ama pek çok şeyden korkmayan;
sert,
haşin,
pür bir şiir olmak isterdim.
Ertesi güne mutlu uyanacak herkesin diline şarkı,
daha iyisi için çabalayana marş olmak isterdim.